Περίπου στις 2:15 το πρωί, Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011, ακουμπούσα νωχελικά και ειρηνικά στο σιδερένιο φράχτη μπrοστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, πίνοντας μια μπύρα (νωχελικά και ειρηνικά) και ατενίζοντας τα παραταγμένα ΜΑΤ πίσω από το κάγκελο. Μού ήταν προφανές ότι τα παιδιά τα είχαν παίξει από την κούραση, την βαρεμάρα και την πολύωρη ακινησία. Προσπαθούσα να κάνω οπτική επαφή μαζί τους, εις ΜΑΤην όμως: άλλοι κάπνιζαν αδιάφορα, άλλοι ξύνονταν και κοιτούσαν τον διπλανό τους, ο μπρατσαράς στη μέση ατένιζε τη σελήνη πίσω μου (θυμάμαι καλά το πρόσωπό του), κ.ο.κ.Ξαφνικά, δόθηκε το σύνθημα και τα παιδιά (τα ΜΑΤ εννοώ) ζωντάνεψαν, σήκωσαν συγχρονισμένα (αξιοθαύμαστο!) την plexiglass ασπίδα τους (ριψάσπιδες δεν θα γίνουν ποτέ) και έκαναν έφοδο (έπρεπε να πάνε κάποτε σπίτι - οι υπερωρίες είναι ακριβές). Εννοείται ότι ετράπην σε άτακτη φυγή, θρηνώντας την εγκαταλελειμένη στα κάγκελα μπύρα μου. Τον μπρατσαρά σαΜΑΤατζή, όμως, τον θυμάμαι καλά και θα τού χρεώσω τη μπύρα, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου!
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο: στην δημοκρατική Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα χρησιμοποιούσαν Σκύθες τοξοφόρους σαΜΑΤατζήδες για να τηρούν την τάξη. Τον δικό μου (μπρατσαρά) σαΜΑΤατζή, πάντως, δεν τον ξεχνώ. Μού χρωστά €1,80 (μία μπύρα FIX 500 ml από το περίπτερο κάτω αριστερά της πλατείας)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου